Proces repatriacji

Co to jest repatriacja?

Repatriacja oznacza powrót do ojczyzny osób pochodzenia polskiego i jest jednym ze sposobów nabycia polskiego obywatelstwa. Prawo to przysługuje wyłącznie osobom, spełniającym warunki określone w ustawie, które nie posiadają polskiego obywatelstwa i pragną zamieszać na stałe w Polsce.

Rząd RP traktuje repatriację jako moralny obowiązek i wynagrodzenia historycznych krzywd rodakom pochodzącym głównie z terenów Kazachstanu. Ustawa o repatriacji umożliwia powrót do kraju tym osobom, bądź ich potomkom, którzy na skutek deportacji, zesłań i innych prześladowań narodowościowych i politycznych nie mogły się w Polsce nigdy osiedlić.

Podstawowym aktem prawnym regulującym kwestie repatriacji jest Ustawa z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji (Dz. U. z 2019 r. poz. 1472) z późniejszymi zmianami.  Zgodnie z jej definicją repatriantem jest osoba, która przybyła do Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie wizy krajowej w celu repatriacji z zamiarem osiedlenia się na stałe.

Zakres terytorialny repatriacji

Repatriacja dotyczy osób, które co do zasady przed dniem 1 stycznia 2001 r., zamieszkiwały na stałe na terytorium poniższych krajów:

• Armenii,
• Azerbejdżanu,
• Gruzji,
• Kazachstanu,
• Kirgistanu,
• Tadżykistanu,
• Turkmenistanu,
• Uzbekistanu,

a także azjatyckiej części Rosji.

Przepisy nie regulują kwestii aktualnego zamieszkania osób mających prawo do repatriacji.